Relanium - instrukcje użytkowania, recenzje, analogi i formy uwalniania (zastrzyki w ampułkach do wstrzykiwań w roztworze, tabletki) do leczenia epilepsji i drgawek u dorosłych, dzieci i ciąży

W tym artykule można przeczytać instrukcje dotyczące używania leku Relanium. Przedstawiono opinie odwiedzających stronę - konsumentów tego leku, a także opinie lekarzy specjalistów na temat korzystania z Relanium w praktyce. Dużą prośbą jest aktywnie dodawać swoje opinie na temat leku: lek pomógł lub nie pomógł pozbyć się choroby, co zaobserwowano w powikłaniach i działaniach niepożądanych, prawdopodobnie nie zgłoszonych przez producenta w adnotacji. Analogi Relanium z dostępnymi analogami strukturalnymi. Stosowany w leczeniu padaczki i drgawek u dorosłych, dzieci, a także podczas ciąży i laktacji.

Relanium - lek przeciwlękowy (środek uspokajający), pochodna benzodiazepiny.

Diazepam (substancja czynna leku Relanium) ma działanie depresyjne na ośrodkowy układ nerwowy, który jest realizowany głównie w wzgórzu, podwzgórzu i układzie limbicznym. Zwiększa działanie hamujące kwasu gamma-aminomasłowego (GABA), który jest jednym z głównych mediatorów pre- i postsynaptycznej inhibicji przekazywania impulsów nerwowych w ośrodkowym układzie nerwowym. Ma działanie przeciwlękowe, uspokajające, hipnotyczne, miorelaksacyjne i przeciwdrgawkowe.

Mechanizm działania diazepamu jest określany przez stymulację receptorów benzodiazepinowych supramolekularnego kompleksu receptora GABA-benzodiazepina-chloronofor, co prowadzi do aktywacji receptora GABA, co powoduje obniżenie pobudliwości podkorowych struktur mózgu, hamowanie odruchów polysynaptycznych kręgosłupa.

Kompozycja

Diazepam + zaróbki.

Farmakokinetyka

Po podaniu domięśniowym Relanium jest wchłaniany powoli i nierównomiernie, w zależności od miejsca podania; po wprowadzeniu do mięśnia naramiennego wchłanianie jest szybkie i całkowite. Biodostępność wynosi 90%. Wiązanie z białkami osocza wynosi 98%. Diazepam i jego metabolity przenikają przez barierę krew-mózg (BBB) ​​i barierę łożyska, wydzielane do mleka matki w stężeniach odpowiadających stężeniu 1/10 w osoczu krwi. Przy wielokrotnym stosowaniu leku obserwuje się wyraźną kumulację diazepamu i jego aktywnych metabolitów. Jest metabolizowany w wątrobie z udziałem izoenzymów CYP2C19, CYP3A4, CYP3A5 i CYP3A7 98-99%, tworząc bardzo aktywny metabolit desmetildiazepama i mniej aktywny - oksazepam i temazepam. Jest wydalany przez nerki - 70% (w postaci glukuronidów), niezmieniony - 1-2%, a mniej niż 10% - z kałem. Po zaprzestaniu leczenia metabolity utrzymują się we krwi przez kilka dni lub nawet tygodni.

Wskazania

• leczenie zaburzeń nerwicowych i nerwicopodobnych z lękiem;
• tłumienie pobudzenia psychoruchowego związanego z lękiem;
• tłumienie napadów padaczkowych i stanów drgawkowych o różnej etiologii;
• stany towarzyszy wzrost napięcia mięśniowego (w tym tężca, ostre zaburzenia krążenia mózgowego);
• ulga zespołu odstawienia i delirium w alkoholizmie;
• do premedykacji i ataralgezji w połączeniu z lekami przeciwbólowymi i innymi lekami neurotropowymi z różnymi procedurami diagnostycznymi, w praktyce chirurgicznej i położniczej;
• w klinice chorób wewnętrznych: w złożonej terapii nadciśnienia tętniczego (wraz z lękiem, zwiększoną pobudliwością), nadciśnienia, skurczów, klimakterium i zaburzeń menstruacyjnych.

Formy uwolnienia

Roztwór do wstrzykiwań dożylnych i domięśniowych (wstrzyknięcia w ampułkach do wstrzykiwań).

Inne postacie dawkowania, czy to proszek czy tabletki, nie istnieją.

Instrukcja użytkowania i dawkowania

W celu zatrzymania pobudzenia psychomotorycznego związanego z lękiem, należy przepisać 5-10 mg powoli, dożylnie, jeśli to konieczne, 3-4 godziny później, lek podaje się ponownie w tej samej dawce.

Kiedy tężec jest przepisywany przez 10 mg dożylnie powoli lub głęboko domięśniowo, następnie dożylnie kapie 100 mg diazepamu w 500 ml 0,9% roztworu chlorku sodu lub 5% roztworu glukozy w ilości 5-15 mg / h.

Ze stanem epileptycznym, I / m lub IV jest przepisywany na 10-20 mg, w razie potrzeby, 3-4 godziny później, lek podaje się ponownie w tej samej dawce.

Do usuwania skurczu mięśni szkieletowych - 10 mg IM przez 1-2 godziny przed operacją.

W położnictwie wyznaczyć w / m na 10-20 mg z otwarciem szyjki macicy dla 2-3 palców.

Noworodki po 5 tygodniu życia (powyżej 30 dni) przepisuje się powoli od 100 do 300 μg / kg masy ciała do maksymalnej dawki 5 mg, w razie potrzeby podawanie powtarza się po 2-4 godzinach (w zależności od objawów klinicznych ).

Dzieci w wieku 5 lat i starsze otrzymują I / O powoli 1 mg co 2-5 minut do maksymalnej dawki 10 mg; jeśli to konieczne, podawanie można powtórzyć po 2-4 godzinach.

Efekt uboczny

• senność;
• zawroty głowy;
• zwiększone zmęczenie;
• naruszenie koncentracji uwagi;
• dezorientacja;
• stępienie emocji;
• spowolnienie reakcji psychicznych i motorycznych;
• amnezja następcza (rozwija się częściej niż z innymi benzodiazepinami);
• bół głowy;
• euforia;
• depresja;
• drżenie;
• zamęt świadomości;
• dystoniczne reakcje pozapiramidowe (niekontrolowane ruchy);
• astenia;
• słabe mięśnie;
• reakcje paradoksalne (wybuchy agresji, pobudzenie psychoruchowe, lęk, skłonności samobójcze, skurcze mięśni, dezorientacja, halucynacje, lęk, zaburzenia snu);
• leukopenia, neutropenia, agranulocytoza, niedokrwistość, trombocytopenia;
• suchość w ustach lub nadmierne ślinienie;
• zgaga;
• czkawka;
• nudności wymioty;
• zmniejszony apetyt;
• zaparcie;
• niedociśnienie tętnicze;
• częstoskurcz;
• nietrzymanie moczu lub zatrzymanie moczu;
• zaburzona czynność nerek;
• zwiększone lub obniżone libido;
• bolesne miesiączkowanie;
• depresja oddechowa (przy zbyt szybkim podaniu leku);
• wysypka na skórze;
• swędzenie;
• zapalenie żyły lub zakrzepica żylna (zaczerwienienie, obrzęk, ból) w miejscu wstrzyknięcia;
• Uzależnienie od narkotyków;
• depresja ośrodka oddechowego;
• bulimia;
• zmniejszona masa ciała;
• zespół odstawienia (zwiększona drażliwość, ból głowy, lęk, lęk, pobudzenie psychoruchowe, zaburzenia snu, dysforia, skurcze mięśni gładkich narządów wewnętrznych i mięśni szkieletowych, depersonalizacja, zwiększone pocenie się, depresja, nudności, wymioty, drżenie, zaburzenia percepcji, w tym przekrwienie; parestezje, światłowstręt, tachykardia, drgawki, halucynacje, rzadko - zaburzenia psychotyczne);
• hipotermia.

Przeciwwskazania

• ciężka myasthenia gravis;
• śpiączka;
• zaszokować;
• jaskra o zamkniętym kącie;
• wskazanie w historii zjawiska uzależnienia od narkotyków, alkoholu (z wyjątkiem leczenia zespołu odstawienia alkoholu i delirium);
• Bezdech senny;
• stan zatrucia alkoholowego o różnym nasileniu;
• ostre zatrucie lekami, które wywierają depresyjny wpływ na ośrodkowy układ nerwowy (narkotyczne, nasenne i psychotropowe);
• ciężka przewlekła obturacyjna choroba płuc (ryzyko progresji niewydolności oddechowej);
• ostra niewydolność oddechowa;
• dzieci do 30 dni włącznie;
• ciąża (zwłaszcza 1 i 3 trymestr);
• okres laktacji (karmienie piersią);
• zwiększona wrażliwość na benzodiazepiny.

Zastosowanie w ciąży i laktacji

Lek jest przeciwwskazany do stosowania w ciąży i laktacji.

Relanium ma toksyczny wpływ na płód i zwiększa ryzyko wrodzonych wad rozwojowych po zastosowaniu w pierwszym trymestrze ciąży. Przyjmowanie leku w dawkach terapeutycznych w późniejszym okresie ciąży może powodować ucisk płodowego OUN. Ciągłe stosowanie w czasie ciąży może prowadzić do uzależnienia fizycznego - mogą wystąpić objawy odstawienia u noworodka.

Stosowanie produktu Relanium w dawkach większych niż 30 mg przez 15 godzin przed porodem lub podczas porodu może spowodować depresję oddechową u noworodka (do bezdechu), zmniejszenie napięcia mięśniowego, obniżenie ciśnienia krwi, hipotermię, słaby ssanie ("powolny zespół dziecka").

Zastosowanie u pacjentów w podeszłym wieku

Z ostrożnością wyznaczyć starszych pacjentów.

Stosować u dzieci

Dzieci, szczególnie małe dzieci, są bardzo wrażliwe na depresyjne działanie benzodiazepin na ośrodkowy układ nerwowy.

Noworodkom nie zaleca się przepisywania leków zawierających alkohol benzylowy (część leku Relanium), tk. być może rozwój zespołu toksycznego objawiającego się kwasicą metaboliczną, depresją OUN, trudnościami w oddychaniu, niewydolnością nerek, niedociśnieniem tętniczym i, być może, napadami padaczkowymi, jak również krwotok śródczaszkowy.

Noworodki po 5 tygodniu życia (starsze niż 30 dni) przepisuje się dożylnie powoli w dawce 100-300 μg / kg masy ciała do maksymalnej dawki 5 mg, w razie potrzeby podawanie powtarza się po 2-4 godzinach (w zależności od objawy kliniczne).

Dzieci w wieku 5 lat i starsze otrzymują I / O powoli 1 mg co 2-5 minut do maksymalnej dawki 10 mg; jeśli to konieczne, podawanie można powtórzyć po 2-4 godzinach.

Specjalne instrukcje

Zachowując szczególną ostrożność, diazepam należy podawać w ciężkiej depresji, ponieważ lek może być stosowany do realizacji zamierzonych samobójczych intencji.

Dożylny roztwór Relanium należy podawać powoli, do dużej żyły, przez co najmniej 1 minutę na każde 5 mg (1 ml) leku. Nie zaleca się prowadzenia ciągłego wlewu dożylnego - możliwe jest utworzenie osadu i adsorpcji preparatu za pomocą materiałów z butelek i rurek do infuzji z PVC.

W niewydolności nerek lub wątroby i długotrwałym stosowaniu konieczne jest kontrolowanie obrazu krwi obwodowej i aktywności enzymów wątrobowych.

Ryzyko uzależnienia od narkotyków wzrasta wraz z używaniem Relanium w wysokich dawkach, ze znacznym czasem trwania leczenia u pacjentów, którzy wcześniej nadużywają alkoholu lub narkotyków. Bez specjalnej potrzeby lek nie powinien być używany przez długi czas. Niedopuszczalne jest poważne przerwanie leczenia ze względu na ryzyko odstawienia, ale z powodu powolnej eliminacji diazepamu objawy tego zespołu są znacznie słabsze niż w innych benzodiazepinach.

Kiedy pacjenci rozwijają takie nietypowe reakcje, jak zwiększona agresywność, pobudzenie psychoruchowe, lęk, uczucie strachu, myśli samobójcze, halucynacje, wzmocnienie skurczów mięśni, trudności w zasypianiu, powierzchowne leczenie snu powinno zostać przerwane.

Rozpoczęcie leczenia produktem Relanium lub jego nagłe odwrócenie u pacjentów z epilepsją lub z napadami padaczkowymi w wywiadzie może przyspieszyć rozwój napadów padaczkowych lub epilepsji.

Zachowując szczególną ostrożność i nie przekraczając zalecanej dawki, produkt Relanium należy stosować u pacjentów w podeszłym wieku.

Jeśli konieczne jest stosowanie leku u pacjentów z chorobą wątroby i nerek, należy ocenić stosunek ryzyka do korzyści terapii.

Relanium nie jest podawany drogą dotętniczą ze względu na ryzyko rozwoju zgorzeli.

Przy przedłużonym stosowaniu leku można rozwinąć uzależnienie.

W okresie leczenia spożywanie alkoholu jest zabronione.

Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i zarządzania mechanizmami

Pacjenci otrzymujący lek powinni powstrzymywać się od angażowania się w potencjalnie niebezpieczne działania, które wymagają zwiększonej uwagi i szybkości reakcji psychomotorycznych.

Interakcje leków

Inhibitory MAO, strychnina i latole są antagonistyczne w stosunku do działania Relanium.

Przy jednoczesnym stosowaniu produktu Relanium z lekami nasennymi, lekami uspokajającymi, opioidowymi lekami przeciwbólowymi, innymi środkami uspokajającymi, pochodnymi benzodiazepiny, lekami zwiotczającymi mięśnie, środkami znieczulającymi ogólnie, lekami przeciwdepresyjnymi, neuroleptykami, a także z etanolem (alkoholem), obserwuje się dramatyczny wzrost działania hamującego na ośrodkowy układ nerwowy.

Stosowany jednocześnie z cymetydyną, disulfiramem, erytromycyną, fluoksetyną, jak również z doustnymi środkami antykoncepcyjnymi i lekami zawierającymi estrogeny, które konkurencyjnie hamują metabolizm wątroby (procesy utleniania), można spowolnić metabolizm diazepamu i zwiększyć jego stężenie w osoczu krwi .

Izoniazyd, ketokonazol i Metoprolol spowalniają również metabolizm diazepamu i zwiększają jego stężenie w osoczu krwi.

Propranolol i kwas walproinowy zwiększają stężenie diazepamu w osoczu krwi.

Ryfampicyna może indukować metabolizm diazepamu, co prowadzi do zmniejszenia jego stężenia w osoczu krwi.

Induktory mikrosomalnych enzymów wątrobowych zmniejszają skuteczność Relanium.

Opioidowe leki przeciwbólowe zwiększają hamujący wpływ Relanium na OUN.

Przy równoczesnym stosowaniu z lekami przeciwnadciśnieniowymi można zintensyfikować działanie hipotensyjne.

Przy jednoczesnym stosowaniu klozapiny możliwe jest zwiększenie depresji oddechowej.

Przy jednoczesnym stosowaniu Relanium z glikozydami nasercowymi, możliwe jest zwiększenie stężenia tego ostatniego w surowicy krwi i rozwój zatrucia naparstnicy (w wyniku konkurencji z białkami osocza).

Relanium zmniejsza skuteczność lewodopy u pacjentów z parkinsonizmem.

Omeprazol wydłuża czas klirensu diazepamu.

Respiratory analeptics, psychostymulatory zmniejszają aktywność Relanium.

Przy równoczesnej aplikacji z Relanium można zwiększyć toksyczność zydowudyny.

Teofilina (w małych dawkach) może zmniejszyć działanie uspokajające Relanium.

Premedication Relanium zmniejsza dawkę fentanylu wymaganą do wprowadzenia znieczulenia ogólnego i zmniejsza początek ogólnego znieczulenia.

Interakcje farmaceutyczne

Relanium jest niekompatybilny w jednej strzykawce z innymi lekami.

Analogi produktu leczniczego Relanium

Strukturalne analogi dla substancji czynnej:

• Apauryna;
• Valium Rosz;
• Diazepaben;
• Diazepam;
• Diazepec;
• Diapam;
• Relium;
• Seduxen;
• Sibazon.

Podobne leki:

Inne leki: