Tyverb - instrukcje użytkowania, analogi, recenzje i formy uwalniania (tabletki 250 mg) leku do leczenia raka piersi lub piersi u dorosłych, dzieci i ciąży. Skład i skutki uboczne

W tym artykule można przeczytać instrukcje dotyczące używania leku Tayverb. Są to recenzje odwiedzających stronę - konsumentów tego leku, a także opinie lekarzy specjalistów na temat stosowania Tayverby w ich praktyce. Dużą prośbą jest aktywnie dodawać swoje opinie na temat leku: lek pomógł lub nie pomógł pozbyć się choroby, co zaobserwowano w powikłaniach i działaniach niepożądanych, prawdopodobnie nie zgłoszonych przez producenta w adnotacji. Analogi Tayverby w obecności istniejących analogów strukturalnych. Służy do leczenia raka piersi lub piersi u dorosłych, dzieci, a także w czasie ciąży i laktacji. Skład i skutki uboczne leku.

Tayverb Jest to odwracalna selektywny inhibitor wewnątrzkomórkowej kinazy tyrozynowej, które wiąże się z EGFR (receptora naskórkowego czynnika wzrostu, ErbB1), HER2 (i receptor czynnika wzrostu naskórka ludzkiego receptora ErbB2). Różni się ona od innych inhibitorów kinazy tyrozynowej szybko odwrócić przez spowolnienie dysocjacji z ErbB2 i receptory ErbB1 (okres dysocjacji 50% liganda z kompleksu ligand-receptor około 300 minut).

Oprócz aktywności in vitro (in vitro) wykazano, że addytywna aktywność lapatynibu (aktywnego składnika Taiwerb) i fluorouracylu (aktywnego metabolitu kapecytabiny) została zastosowana w połączeniu z czterema liniami komórek nowotworowych. Działanie hamujące oceniono na komórkach traktowanych trastuzumabem. Połączenie lapatynibu i trastuzumabu może zapewnić dodatkowy mechanizm działania, a także możliwe nierównoległe mechanizmy pokonywania oporności na terapię anty-HER2.

Lapatinib wykazały znaczącą aktywność w liniach komórek nowotworowych HER-2-dodatnim w pożywce zawierającej trastuzumab, i w połączeniu z trastuzumabem wykazały synergistyczne działanie w tych wyników lines.These komórki wykazują brak oporności krzyżowej pomiędzy dwoma ligandami receptora HER2 (ErbB2) .

Kompozycja

Lapatynib + zaróbki.

Farmakokinetyka

Wchłanianie po spożyciu jest niekompletne i zmienne. Jest on określany w ogólnoustrojowym przepływie krwi średnio 0,25 godziny (w zakresie 0-1,5 godziny). Maksymalne stężenie we krwi osiąga się około 4 godziny po przyjęciu leku Tayverba. Ogólnoustrojowa ekspozycja na lapatynib zwiększa się wraz z przyjmowaniem leku jednocześnie z pokarmem. W przypadku przyjmowania z małą ilością pokarmu (5% tłuszczu lub 500 kalorii) lub wysoką (50% tłuszczu lub 1000 kalorii) zawartość AUC w tłuszczu wzrasta o 3 i 4 razy (maksymalne stężenie we krwi wynosi około 2,5 i 3 razy), odpowiednio. Lapatynib ma wysoki stopień wiązania (ponad 99%) z albuminą i alfa-1-kwaśną glikoproteiną osocza krwi. Badania in vitro wykazały, że lapatynib jest substratem dla nośnych BCRP (białko raka piersi opór ABCG2, kaseta wiążąca ATP transporter G2) i P-glikoproteiny (ABCB1 kaseta wiążąca ATP transporter B1). Również in vitro lapatynib miał działanie hamujące na dane wektorowe. Znaczenie kliniczne tych działań i wpływ na inne farmakokinetyki leków, a także leków o działaniu przeciwnowotworowym, wciąż nie jest znane. Lapatinib łagodnie hamuje transport anionów organicznych (OAT) lub organicznych nośników kationów (OCT). Tyverb jest poddawany intensywnemu metabolizmowi, głównie przez izoenzymy CYP3A4 i CYP3A5, w mniejszym stopniu izoenzymy CYP2C19 i CYP2C8 z powstawaniem różnych utlenionych metabolitów. In vitro lapatynib w klinicznie znaczących stężeniach hamuje izoenzymy CYP3A i CYP2C8. Lapatinib w niewielkim stopniu hamuje następujące mikrosomalne enzymy wątrobowe: CYP1A2, CYP2C9, CYP2C19 i CYP2D6. Zasadniczo wydalane przez jelita - średnio 27% (od 3% do 67%) w postaci niezmienionej, mniej niż 2% przyjętej dawki wydalane jest przez nerki w postaci niezmienionej i w postaci metabolitów.

Wskazania

• miejscowo zaawansowanego lub przerzutowego raka piersi z nadekspresją HER2 (w skojarzeniu z kapecytabiną u chorych, którzy wcześniej otrzymanej antracyklin i taksanem, który miał progresję lub po terapii trastuzumabem raka z przerzutami);
• przerzutowy rak piersi z nadekspresją HER2 (w połączeniu z trastuzumabem u pacjentów, którzy przeszli na nowotwór z zastosowaniem lub po leczeniu trastuzumabem z powodu raka z przerzutami);
• przerzutowego raka sutka z dodatnim receptorem hormonalnym z nadekspresją HER2 (w połączeniu z inhibitorem aromatazy u pacjentów po menopauzie).

Formy uwolnienia

Tabletki pokryte pokrywką 250 mg.

Instrukcja użytkowania i reżim dawkowania

Tyverb należy przyjmować 1 godzinę przed posiłkiem lub 1 godzinę po posiłku. Zalecanej dziennej dawki nie można podzielić na przyjęcia. Utracone dawki lapatynibu nie są uzupełniane, tzn. Nie należy przyjmować pominiętych dawek, zmniejszając odstępy między dawkami, nie należy ich podawać.

Miejscowo zaawansowany lub przerzutowy rak piersi z nadekspresją HER2

W połączeniu z kapecytabiną zalecana dawka lapatynibu wynosi 1250 mg (5 tabletek) raz na dobę, codziennie. Zalecana dawka kapecytabiny wynosi 2000 mg na 1 kw. Km.m powierzchni ciała na dzień, w 2 dawkach podzielonych (co 12 godzin) dziennie od 1 do 14 dni każdego 21-dniowego cyklu leczenia. Zaleca się przyjmowanie kapecytabiny z pokarmem lub w ciągu 30 minut po posiłku.

W skojarzeniu z trastuzumabem zalecana dawka lapatynibu wynosi 1000 mg (4 tabletki) raz na dobę, codziennie. Zalecana dawka trastuzumabu to 4 mg na 1 kg masy ciała, jako dożylna dawka nasycająca, następnie 2 mg na 1 kg masy ciała dożylnie raz na tydzień.

Przerzut raka piersi z dodatnim receptorem hormonalnym z nadekspresją HER2

Zalecana dawka produktu Tyverba to 1500 mg (6 tabletek) raz na dobę, codziennie w skojarzeniu z inhibitorem aromatazy. Zalecana dawka letrozolu (jednego z możliwych leków - inhibitorów aromatazy) w połączeniu z lapatynibem wynosi 2,5 mg raz na dobę, codziennie. W przypadku, gdy lapatynib jest przepisywany w połączeniu z innym inhibitorem aromatazy, konieczne jest zbadanie reżimu dawkowania odpowiedniego leku w tej grupie.

Wskazania do wstrzymania przyjęcia lub zmniejszenia dawki Tyverba:

• pojawienie się objawów zmniejszenia frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF) do stopnia 3 lub wyższego (zgodnie z ogólnymi kryteriami toksyczności National Cancer Institute w Stanach Zjednoczonych) lub w przypadku zmniejszenia poniżej granicy dopuszczalna norma. Leczenie lapatynibem można wznowić nie wcześniej niż 2 tygodnie w mniejszej dawce;
• pojawienie się objawów płucnych, wskazujących na rozwój śródmiąższowej choroby płuc i / lub zapalenie płuc trzeciego stopnia lub wyższe (zgodnie z ogólnymi kryteriami toksyczności National Cancer Institute of the USA);
• biegunka 3. stopnia, 1. lub 2. stopień, ze złożonymi objawami (spastyczny ból brzucha od umiarkowanego do ciężkiego, nudności lub wymioty stopnia 2 lub wyższego, obniżona sprawność, gorączka, posocznica, neutropenia, ciężkie krwawienie lub odwodnienie). Leczenie lapatynibem można wznowić w mniejszej dawce, jeśli nasilenie biegunki zmniejszy się do 1 stopnia i mniej. Leczenie preparatem Tayverb należy całkowicie przerwać u pacjentów z biegunką stopnia 4 (zgodnie z ogólnymi kryteriami toksyczności National Cancer Institute w Stanach Zjednoczonych);
• sytuacja, w której nasilenie rozwijających się skutków toksycznych jest wyższe lub równe 2 ° (zgodnie z ogólnymi kryteriami toksyczności National Cancer Institute w USA). Leczenie można wznowić, jeżeli nasilenie objawów toksycznych zmniejszy się do 1. stopnia i mniej. W przypadku powtarzającego się działania toksycznego dawkę lapatynibu należy zmniejszyć.

Efekt uboczny

Bezpieczeństwo lapatynibu oceniano w badaniach klinicznych, zarówno w monoterapii, jak iw połączeniu z trastuzumabem, kapecytabiną i letrozolem. Dane porejestracyjne odpowiadają danym uzyskanym podczas badań klinicznych.

Efekt uboczny z monoterapią Tyverb:

• anoreksja (zaburzenia odżywiania);
• zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF), objawiającej się dusznością, niewydolnością serca, kołataniem serca;
• śródmiąższowa choroba płuc, zapalenie płuc (zapalenie ścianek pęcherzyków płucnych i miąższu płuc);
• biegunka, która może prowadzić do odwodnienia;
• nudności wymioty;
• Hiperbilirubinemia, hepatotoksyczność;
• wysypka na skórze, uszkodzenie paznokci;
• reakcje alergiczne, w tym anafilaksja;
• ogólne osłabienie.

Skutki uboczne związane z mianowaniem lapatynibu w połączeniu z kapecytabiną w połączeniu z niepożądanymi zjawiskami obserwowanymi na tle monoterapii lapatynibem:

• niestrawność;
• sucha skóra;
• zapalenie jamy ustnej (zapalenie błony śluzowej jamy ustnej);
• zaparcia, ból brzucha;
• zespół dłoniowo-podeszwowy (zaczerwienienie, obrzęk i tkliwość dłoni i podeszew);
• ból kończyn, ból pleców;
• bół głowy;
• bezsenność.

Podczas stosowania lapatynibu w skojarzeniu z trastuzumabem nie było żadnych dodatkowych działań niepożądanych związanych z lapatynibem. Wystąpiła zwiększona częstość kardiotoksyczności, ale te zjawiska z natury i nasilenia były podobne do tych obserwowanych wcześniej w badaniach klinicznych lapatynibu.

Skutek uboczny powołania lapatynibu w połączeniu z letrozolem w połączeniu z niepożądanymi zjawiskami obserwowanymi na tle monoterapii lapatynibem:

• krwotok z nosa;
• łysienie (łysienie), suchość skóry.

Przeciwwskazania

• ciąża;
• okres laktacji (karmienie piersią);
• wiek dzieci (brak doświadczenia);
• nadwrażliwość na lapatynib lub jakikolwiek inny składnik leku.

Zastosowanie w ciąży i laktacji

Nie są znane przypadki Tyverby w czasie ciąży.

Kobiety w wieku rozrodczym należy ostrzec o stosowaniu odpowiedniej antykoncepcji, a także o przerwaniu ciąży podczas leczenia lapatynibem.

Stosowany w dawkach toksycznych dla matki lapatynib nie wykazywał działania teratogennego w badaniach na ciężarnych myszach i królikach, ale jednocześnie był przyczyną pewnych odchyleń w rozwoju.

Nie wiadomo, czy lapatynib przenika do mleka kobiecego. Podczas leczenia lapatynibem zaleca się przerwanie karmienia piersią ze względu na możliwe wystąpienie charakterystycznych niepożądanych zjawisk u niemowląt.

Stosować u dzieci

Przeciwwskazane w dzieciństwie z powodu braku doświadczenia.

Zastosowanie u pacjentów w podeszłym wieku

Brak wystarczających danych dotyczących stosowania preparatu Tayverba u pacjentów w podeszłym wieku (powyżej 65 lat).

Specjalne instrukcje

Leczenie lapatynibem powinno być wykonywane wyłącznie pod nadzorem specjalisty, który ma doświadczenie w stosowaniu leków przeciwnowotworowych.

Należy zachować ostrożność w przypadku leków, które mogą prowadzić do niewydolności lewej komory, zaburzeń czynności wątroby, umiarkowanych lub ciężkich (7 lub więcej punktów w skali Child-Pugh), z ciężką niewydolnością nerek u pacjentów w wieku powyżej 65 lat, jednocześnie z umiarkowanym inhibitory izoenzymu CYP3A4.

Kardiotoksyczność

Przed rozpoczęciem leczenia należy określić LVEF, aby upewnić się, że LVEF mieści się w dopuszczalnych granicach. Podczas leczenia lapatynibem kontrolę LVEF należy kontynuować, aby nie pominąć jej zmniejszenia poza dopuszczalne limity.

Nie można całkowicie wykluczyć wpływu lapatynibu na odstęp QT w elektrokardiogramie (EKG), ponieważ istnieją doniesienia o przypadkach nieznacznego zwiększenia odstępu QT u pacjentów z częstym procesem nowotworowym. Należy zachować ostrożność przy wyznaczaniu grupy pacjentów z współistniejącymi czynnikami, które wpływają na wydłużenie odstępu QT (takimi jak hipokaliemia, hipomagnezemia, zespół wrodzonej długiej interwałem QT lub jednoczesne stosowanie leków wpływających na zwiększenie odstępu QT). Stężenie potasu i magnezu we krwi należy skorygować przed rozpoczęciem leczenia lapatynibem. Badanie EKG z kontrolą odstępu QT należy wykonać przed leczeniem lapatinibu iw jego trakcie.

Śródmiąższowa choroba płuc i zapalenie płuc

Zgłaszano przypadki śródmiąższowej choroby płuc i zapalenia płuc wywołane lapatynibu. Należy monitorować pacjentów, aby wykluczyć wystąpienie objawów płucnych, które wskazują na rozwój śródmiąższowej choroby płuc i / lub zapalenie płuc.

Biegunka

Istnieją doniesienia o przypadkach biegunki, w tym ciężkiej biegunki, przy leczeniu lapatynibem. Biegunka występowała zwykle we wczesnych stadiach leczenia, u prawie połowy tych pacjentów rozwijała się biegunka w ciągu pierwszych 6 dni. Trwa zwykle 4-5 dni. Biegunka wywołana lapatynibem objawia się z reguły w łatwy sposób; Biegunkę trzeciego i czwartego stopnia (zgodnie z ogólnymi kryteriami toksyczności National Cancer Institute of USA) obserwuje się odpowiednio u mniej niż 10% i mniej niż 1% pacjentów. Wczesne wykrywanie i szybkie leczenie mają ogromne znaczenie dla optymalnej kontroli biegunki. Pacjentów należy pouczyć, że powinni natychmiast zgłaszać wszelkie zmiany w kale. Zaleca się natychmiastowe przepisanie biegunki za pomocą środków przeciwbiegunkowych (na przykład loperamidu) po pierwszym przypadku nieuformowanego stolca. Ciężka biegunka może wymagać podawania elektrolitów i płynów, aby zapobiec odwodnieniu (doustne lub dożylne), stosowaniu antybiotyków, takich jak fluorochinolony (szczególnie jeśli biegunka utrzymuje się dłużej niż 24 godziny, a pacjentowi występuje gorączka lub neutropenia stopnia 3. lub 4.), zatrzymanie lub anulowanie leku.

Zapobieganie ciąży

Podczas leczenia lapatynibem i co najmniej 3 miesiące po jego zakończeniu należy stosować skuteczne metody antykoncepcyjne.

Hepatotoksyczność

W badaniach klinicznych obserwowano objawy hepatotoksyczności (aktywność aminotransferazy alaninowej (ALT) lub aminotransferazy asparaginowej (AST), przekraczająca górną granicę normy (VGN) o 3 razy, zawartość całkowitej bilirubiny przekraczającej VGN 1,5 razy) (mniej niż 1% pacjentów) i po wprowadzeniu do obrotu. Hepatotoksyczność może być ciężka. Zgłaszano przypadki zakończone zgonem, chociaż związek przyczynowy z użyciem lapatynibu nie został ustalony. Hepatotoksyczność może rozwijać się przez kilka dni do kilku miesięcy po rozpoczęciu leczenia. Konieczne jest monitorowanie laboratoryjnych parametrów czynności wątroby (aminotransferaz, bilirubiny i fosfatazy alkalicznej) przed rozpoczęciem leczenia, następnie co 4-6 tygodni w trakcie leczenia i zgodnie ze wskazaniami klinicznymi.W przypadku poważnych naruszeń wątroby funkcji, konieczne jest anulowanie lapatynibu, ponowne podanie leku jest niedopuszczalne.

Pacjenci z allelami HLA DQA1 * 02: 01 i DRB1 * 07: 01 mają zwiększone ryzyko hepatotoksyczności związane z lapatynibem. U pacjentów, którzy stosowali lapatynib w monoterapii, ogólne ryzyko wystąpienia ciężkiego uszkodzenia wątroby (ALT ponad 5-krotność normy, stopień 3 (zgodnie z ogólnymi kryteriami toksyczności National Cancer Institute w Stanach Zjednoczonych) było wyższe ( około 8%) u nosicieli DQA1 * 02: 01 i DRB1 * 07: 01, niż u nie-nosicieli (0,5%) .Na nośniku allelu HLA jest charakterystyczny (od 15% do 25%) Caucasoid, azjatycki, Populacja afrykańska i latynoamerykańska, ale niższa (1%) w populacji japońskiej.

Podczas przepisywania lapatynibu zaleca się pacjentów z istniejącym ciężkim upośledzeniem czynności wątroby w wywiadzie z wcześniejszą dawką lapatynibu.

Jednoczesne stosowanie inhibitorów lub induktorów CYP3A4

Należy zachować ostrożność stosując lapatynib w połączeniu z inhibitorami lub induktorami izoenzymu CYP3A4 ze względu na ryzyko zwiększenia lub zmniejszenia (odpowiednio) działania ogólnoustrojowego lapatynibu na leki będące substratami izoenzymów CYP3A4 dla CYP2C8 o wąskim zakresie terapeutycznym.

Unikaj jednoczesnego podawania z sokiem grejpfrutowym i lekami, które zwiększają pH soku żołądkowego (zmniejszona rozpuszczalność i wchłanianie lapatynibu).

Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i zarządzania mechanizmami

Nie badano wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i innych czynności wymagających zwiększonej koncentracji uwagi i szybkości reakcji psychomotorycznych. W oparciu o mechanizm działania Tayverby, niemożliwe jest przyjęcie negatywnego wpływu leku na takie działania. Należy jednak wziąć pod uwagę ogólny stan pacjenta i profil działań niepożądanych lapatynibu, należy zachować ostrożność podczas prowadzenia pojazdów i podejmowania innych potencjalnie niebezpiecznych czynności wymagających zwiększonej uwagi i szybkości reakcji psychomotorycznych.

Interakcje leków

Inhibitory lub induktory izoenzymu CYP3A mogą wpływać na farmakokinetykę lapatynibu.Przy równoczesnym stosowaniu Tyverby i niektórych inhibitorów izoenzymu CYP3A4 (np. Ketokonazol, itrakonazol, sok grejpfrutowy) należy zachować ostrożność, aby dokładnie monitorować stan kliniczny pacjenta i możliwe niepożądane reakcje. Jeśli konieczne jest jednoczesne podanie silnego inhibitora izoenzymu CYP3A4, dawkę lapatynibu należy zmniejszyć do 500 mg na dobę, obliczoną w celu dostosowania wartości AUC lapatynibu do wartości odpowiadającej stosowaniu lapatynibu bez inhibitorów. Jednak obecnie brak danych klinicznych dotyczących stosowania lapatynibu po dostosowaniu dawki u pacjentów otrzymujących silny inhibitor izoenzymu CYP3A4. Po usunięciu silnego inhibitora, dopiero po usunięciu z organizmu, po około 1 tygodniu, dawkę lapatynibu należy ponownie zwiększyć do zalecanej dawki.

Przy równoczesnym stosowaniu lapatynibu i znanych induktorów izoenzymu CYP3A4 (np. Ryfampicyna, karbamazepina, fenytoina, ziele dziurawca) należy zachować ostrożność, aby dokładnie monitorować stan kliniczny pacjenta i możliwe niepożądane reakcje.

Jeśli konieczne jest jednoczesne przypisanie pacjentowi silnego induktora izoenzymu CYP3A4, dawkę lapatynibu należy wybrać w oparciu o tolerancję, stopniowo zwiększając go z 1250 mg na dzień do 4500 mg na dobę lub od 1500 mg na dobę do 5 500 mg na dzień. Ta dawka jest obliczana w celu dostosowania wartości AUC lapatynibu do wartości odpowiadającej zastosowaniu lapatynibu bez induktorów izoenzymu CYP3A4. Jednakże obecnie nie ma danych klinicznych dotyczących stosowania lapatynibu u pacjentów otrzymujących silny induktor izoenzymu CYP3A4. Po anulowaniu silnego induktora izoenzymu CYP3A4, dopiero po około 2 tygodniach należy ponownie zmniejszyć dawkę lapatynibu do zalecanej.

Rozpuszczalność lapatynibu zależy od pH. Należy unikać jednoczesnego stosowania substancji, które zwiększają pH soku żołądkowego, ponieważ może zmniejszyć się rozpuszczalność i wchłanianie lapatynibu. Wcześniejsze leczenie inhibitorem pompy protonowej (np. Esomeprazolem) zmniejszało aktywność lapatynibu średnio o 27% (w zakresie od 6% do 49%). Efekt ten zmniejsza się wraz ze wzrostem wieku od około 40 lat do 60 lat. Dlatego należy zachować ostrożność w przypadku lapatynibu u pacjentów przyjmujących inhibitory pompy protonowej.

Lapatynib hamuje izoenzym CYP3A4 in vitro w klinicznie znaczących stężeniach. Jednoczesne stosowanie lapatynibu z midazolamem do podawania doustnego prowadzi do zwiększenia wartości AUC midazolamu o około 45%. Przy podawaniu dożylnym midazolamu nie wystąpiło klinicznie znaczące zwiększenie wartości AUC. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego podawania lapatynibu i doustnych leków o wąskim zakresie terapeutycznym, będących substratami izoenzymu CYP3A4.

Lapatynib hamuje izoenzym CYP2C8 in vitro w klinicznie znaczących stężeniach. Należy zachować ostrożność podczas przepisywania lapatynibu jednocześnie z lekami o wąskim zakresie terapeutycznym, które są substratami izoenzymu CYP2C8.

Jednoczesne stosowanie dożylnie lapatynibu z paklitakselem zwiększa efekt paklitakselu o 23% z powodu hamowania lazyniny w izoenzymie CYP2C8 i / lub glikoproteinie P. W badaniach klinicznych obserwowano zwiększenie częstości i nasilenia biegunki i neutropenii podczas stosowania lapatynibu i paklitakselu. Zaleca się jednoczesne stosowanie lapatynibu z paklitakselem.

Jednoczesne stosowanie dożylnie lapatynibu z docetakselem nie miało istotnego wpływu na AUC lub maksymalne stężenie we krwi jakiekolwiek substancje czynne. Jednakże obserwowano wzrost częstości neutropenii wywołanej docetakselem.

Jednoczesne stosowanie lapatynibu z irynotekanem (podawanym w ramach schematu FOLFIRI) spowodowało zwiększenie AUC SN-38, czynnego metabolitu irynotekanu, o około 40%. Dokładny mechanizm tej interakcji nie jest znany. Zaleca się jednoczesne stosowanie lapatynibu z irynotekanem.

Lapatynib jest substratem dla białek transportowych P-glikoproteiny i BCRP. Inhibitory i induktory tych białek mogą zmieniać aktywność i / lub dystrybucję lapatynibu.

Tyverb hamuje transport białka P-glikoproteiny in vitro w klinicznie znaczących stężeniach. Jednoczesne stosowanie lapatynibu z digoksyną po przyjęciu zwiększa AUC digoksyny o około 98%. Należy zachować ostrożność podczas podawania lapatynibu podczas jednoczesnego stosowania z lekami o wąskim zakresie terapeutycznym, które są substratami glikoproteiny P.

Lapatynib hamuje białka transportowe BCRP i OATP1B1 in vitro. Znaczenie kliniczne tych działań nie było badane, ale możliwe jest, że lapatynib może wpływać na farmakokinetykę substratów BCRP (np. Topotekan) i OATP1B1 (np. Rozuwastatyna).

Łączne stosowanie lapatynibu z kapecytabiną, letrozolem lub trastuzumabem nie wpływa na parametry farmakokinetyczne tych leków.

Dostępność biologiczna lapatynibu zależy od przyjmowania pokarmu.

Analogi leku Tyverb

Tyverb nie ma analogów strukturalnych dla substancji czynnej.

Analogi dla grupy farmakologicznej (czynniki przeciwnowotworowe - inhibitory kinazy białkowej):

• Albitinib;
• Sportowiec;
• Bosulif;
• Vargatef;
• Votrient;
• Genfatynib;
• Gefitinib;
• Giotrip;
• Histamel;
• Gleihib;
• Glivec;
• Dasatinib;
• Djakavi;
• Zelborough;
• Ibrans;
• Iglib;
• Imagliv;
• Imatib;
• Imatinib;
• Mesylan imatinibu;
• Mesylan imatinibu X;
• Mesylan imatinibu z alfa;
• Imbruvik;
• Imvek;
• Inlita;
• Iressa;
• Capresa;
• Cotellus;
• Xalqori;
• Lenwima;
• Mechanika;
• Nexavar;
• Neopax;
• Nilotynib jest natywny;
• Monohydrat chlorowodorku nilotynibu;
• Ninlaro;
• Sorafenib jest rodzimy;
• Tosylan sorafenibu;
• Sprysel;
• Steiverg;
• Natywny dla sunitinibu;
• Sunitiniba Malate;
• Sutent;
• Tagrisso;
• Tarlenib;
• Tarceva;
• Taksówki;
• Tafinlar;
• Tafinlar Combo;
• Thorizel;
• Filachromina;
• Filachromin FS;
• Everolimus 2%;
• Everolimus 9,09%;
• Erlotynib;
• Chlorowodorek erlotynibu.

Recenzja lekarza onkologa

Prawie wszyscy pacjenci z naszego oddziału, którzy otrzymują leczenie preparatem Tyverb w różnych postaciach raka piersi, cierpią z powodu dużej ilości leczenia. Działania niepożądane rozwijają się zarówno w monoterapii, jak iw skojarzeniu preparatu Tyverba z innymi lekami. Bardzo często u kobiet obserwujemy anoreksję, duszność, kołatanie serca. Często występują dolegliwości związane z biegunką, wysypką skórną. Nie zawsze jest możliwe, aby ukończyć kurs na początkowo wybraną dawkę leku. Często konieczne jest jego zmniejszenie, a czasem całkowite anulowanie odbioru Tayverby.

Podobne leki:

Inne leki: