Torasemide - instrukcje, analogi, recenzje
W tym artykule można przeczytać instrukcje dotyczące używania leku Torasemide. Przedstawiono opinie odwiedzających stronę - konsumentów tego leku, a także opinie lekarzy specjalistów na temat stosowania Torasemidu w praktyce. Dużą prośbą jest aktywnie dodawać swoje opinie na temat leku: lek pomógł lub nie pomógł pozbyć się choroby, co zaobserwowano w powikłaniach i działaniach niepożądanych, prawdopodobnie nie zgłoszonych przez producenta w adnotacji. Analogi Torasemidu w obecności istniejących analogów strukturalnych. Stosować w leczeniu nadciśnienia tętniczego i zmniejszać ciśnienie oraz pozbywać się obrzęków u dorosłych, dzieci, a także podczas ciąży i laktacji. Skład diuretyka.
Torasemide - diuretyk pętlowy. Głównym mechanizmem działania leku jest odwracalne wiązanie torasemidu do kotransportera jonów sodu / chloru / potasu znajdujących się w wierzchołkowej błonie grubego odcinka wznoszącej się pętli Henle, powodując zmniejszenie lub całkowite zahamowanie reabsorpcji jonów sodu i zmniejszenie ciśnienia osmotycznego płynu wewnątrzkomórkowego i reabsorpcji wody. Torasemid blokuje receptory aldosteronu mięśnia sercowego, zmniejsza zwłóknienie i poprawia funkcję rozkurczową mięśnia sercowego. Ze względu na działanie przeciwdepresyjne, torasemid powoduje hipokaliemię w mniejszym stopniu niż furosemid, podczas gdy wykazuje większą aktywność i działanie przez dłuższy czas.
Działanie moczopędne rozwija się około godziny po spożyciu, osiągając maksimum w ciągu 2-3 godzin i trwa do 18 godzin, co ułatwia tolerancję terapii z powodu braku bardzo częstego oddawania moczu w ciągu pierwszych godzin po spożyciu, ograniczając aktywność pacjentów.
Torasemid zmniejsza skurczowe i rozkurczowe ciśnienie krwi w pozycjach "leżących" i "stojących".
Zastosowanie torasemidu jest najrozsądniejszym wyborem w przypadku długotrwałej terapii.
Kompozycja
Torasemid + substancje pomocnicze.
Farmakokinetyka
Po podaniu doustnym torasemid szybko i prawie całkowicie wchłania się do przewodu pokarmowego. Jedzenie nie ma znaczącego wpływu na wchłanianie leku. Biodostępność wynosi 80-90% przy niewielkich indywidualnych zmianach. Komunikacja z białkami osocza wynosi ponad 99%. Metabolizowany w wątrobie za pomocą izoenzymów cytochromu P450. W wyniku kolejnych utleniania, hydroksylacji lub reakcji hydroksylacji pierścienia powstają trzy metabolity (M1, M3 i M5), które wiążą się z białkami osocza odpowiednio o 86%, 95% i 97%. Średnio około 83% dawki jest wydawane przez nerki: niezmienione (24%) i głównie nieaktywne metabolity (M1 - 12%, M3 - 3%, M5 - 41%). Torasemid i jego metabolity są nieznacznie wydalane przez hemodializę i hemofiltrację.
Wskazania
- zespół obrzęków różnych genezie, Włącznie. z przewlekłą niewydolnością serca;
- choroby wątroby, płuc i nerek;
- nadciśnienie tętnicze.
Formy uwolnienia
Tabletki 5 mg i 10 mg.
Instrukcja użytkowania i dawkowania
Wewnątrz, 1 raz dziennie, bez żucia, wyciśnięto wystarczającą ilość wody. Tabletki można przyjmować w dowolnym dogodnym, stałym czasie, niezależnie od przyjmowanego jedzenia.
Zespół obrzęku w przewlekłej niewydolności serca
Zazwyczaj stosowana dawka początkowa wynosi 10-20 mg raz na dobę. W razie potrzeby dawkę można podwoić, aż do uzyskania pożądanego efektu.
Obrzęk z chorobą nerek
Zazwyczaj stosowana dawka początkowa wynosi 20 mg raz na dobę. Jeśli to konieczne, dawkę można podwoić, aż do uzyskania pożądanego wpływu.
Obrzęk z chorobą wątroby
Zazwyczaj stosowana dawka początkowa wynosi 5-10 mg raz na dobę. W razie potrzeby dawkę można podwoić, aż do uzyskania pożądanego efektu.
Maksymalna pojedyncza dawka wynosi 40 mg, nie zaleca się jej przekraczania (brak doświadczenia).
Lek stosuje się przez długi czas lub do momentu zniknięcia obrzęku.
Nadciśnienie tętnicze
Początkowa dawka wynosi 2,5 mg (1/2 tabletki po 5 mg) raz na dobę. Jeśli nie wystąpi efekt terapeutyczny przez 4 tygodnie, dawkę zwiększa się do 5 mg raz na dobę.
W przypadku braku odpowiedniego obniżenia ciśnienia krwi w dawce 5 mg raz na dobę przez 4-6 tygodni, dawkę zwiększa się do 10 mg raz na dobę. Jeżeli dawka 10 mg nie daje pożądanego efektu, do schematu leczenia należy dodać lek hipotensyjny z innej grupy.
Starsi pacjenci nie potrzebują dostosowania dawki.
Efekt uboczny
- bół głowy;
- zawroty głowy;
- senność;
- skurcze mięśni kończyn dolnych;
- zamęt świadomości;
- półomdlały;
- parestezje w kończynach (uczucie drętwienia, "pełzanie pełzające" i mrowienie);
- zaburzenia widzenia;
- upośledzenie słuchu;
- szumy uszne i utrata słuchu (zwykle odwracalne) zwykle u pacjentów z niewydolnością nerek lub hipoproteinemią (zespół nerczycowy);
- extrasystole;
- niemiarowość;
- częstoskurcz;
- nadmierne obniżenie ciśnienia krwi;
- niedociśnienie ortostatyczne;
- zawalić się;
- Zakrzepica żył głębokich;
- choroba zakrzepowo-zatorowa;
- zmniejszenie objętości krążącej krwi;
- krwotok z nosa;
- biegunka;
- ból brzucha;
- bębnica;
- suchość w ustach;
- nudności wymioty;
- utrata apetytu;
- zapalenie trzustki;
- zaburzenia dyspeptyczne;
- swędzenie;
- wysypka;
- pokrzywka;
- polimorficzny rumień;
- złuszczające zapalenie skóry;
- plamica;
- zapalenie naczyń;
- fotosensybilizacja;
- słabe mięśnie;
- zwiększona częstotliwość oddawania moczu;
- poliuria;
- nokturia;
- zwiększona potrzeba oddawania moczu;
- skąpomocz;
- zatrzymanie moczu (u pacjentów z niedrożnością dróg moczowych);
- śródmiąższowe zapalenie nerek;
- krwiomocz (krew w moczu);
- zmniejszona moc;
- hipokaliemia, hiponatremia, hipomagnezemia, hipokalcemia, hipochloraemia;
- małopłytkowość, leukopenia, agranulocytoza;
- hiperglikemia;
- zmniejszenie tolerancji glukozy (możliwe jest ujawnienie utajonej cukrzycy);
- niedokrwistość aplastyczna lub hemolityczna.
Przeciwwskazania
- nadwrażliwość na torasemid lub którykolwiek składnik leku;
- uczulenie na sulfonamidy (sulfanilamidowe środki przeciwdrobnoustrojowe lub sulfonylomoczniki);
- niewydolność nerek z bezmoczem;
- śpiączka wątrobowa i prekomoza;
- ogniotrwała hipokaliemia;
- refrakcyjna hiponatremia;
- hipowolemia (z niedociśnieniem tętniczym lub bez niego) lub odwodnienie;
- znaczące nieprawidłowości wypływu moczu z jakiejkolwiek etiologii (w tym jednostronne uszkodzenie dróg moczowych);
- zatrucie glikozydowe;
- ostre zapalenie kłębuszków nerkowych;
- zatokowo-przedsionka i blokada AV 2-3 stopni;
- zdekompensowane zwężenie zastawki aortalnej i mitralnej;
- przerostowa kardiomiopatia zaporowa;
- zwiększone centralne ciśnienie żylne (więcej niż 10 mm Hg);
- niemiarowość;
- przewlekła niewydolność nerek ze wzrastającą azotemią;
- hiperurykemia;
- wiek poniżej 18 lat (nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności);
- ciąża;
- okres karmienia piersią;
- jednoczesne stosowanie aminoglikozydów i cefalosporyn;
- nietolerancja laktozy, niedobór laktazy lub zespół złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Ostrożnie
- niedociśnienie tętnicze:
- stenozująca arterioskleroza tętnic mózgowych;
- hipoproteinemia;
- zaburzenia wypływu moczu (łagodny rozrost gruczołu krokowego, zwężenie cewki moczowej lub wodonercza);
- komorowa arytmia w wywiadzie;
- ostry zawał mięśnia sercowego (zwiększone ryzyko rozwoju wstrząsu kardiogennego);
- biegunka;
- zapalenie trzustki;
- hipokaliemia;
- hiponatremia;
- upośledzona czynność wątroby, marskość wątroby, niewydolność nerek, zespół wątrobowo-nerkowy;
- cukrzyca (obniżona tolerancja glukozy);
- dna, predyspozycje do hiperurykemii;
- niedokrwistość;
- jednoczesne stosowanie glikozydów nasercowych, kortykosteroidów i hormonów adrenokortykotropowych (ACTH).
Zastosowanie w ciąży i laktacji
Torasemid nie wykazuje działania teratogennego i fetotoksycznego, przenika przez barierę łożyskową, powodując zaburzenia metabolizmu wody i elektrolitów oraz trombocytopenię u płodu.
Kontrolowane badania dotyczące stosowania torasemidu u kobiet w ciąży nie zostały przeprowadzone, lek nie jest zalecany do stosowania w czasie ciąży.
Nie ma danych dotyczących uwalniania klawamidu do mleka matki, więc jeśli karmienie piersią jest potrzebne podczas karmienia piersią, należy przerwać karmienie piersią.
Stosować u dzieci
Stosowanie leku u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat jest przeciwwskazane (nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności).
Zastosowanie u pacjentów w podeszłym wieku
Starsi pacjenci nie potrzebują dostosowania dawki.
Specjalne instrukcje
Lek Torasemid powinien być stosowany ściśle zgodnie z zaleceniami lekarza. Pacjenci z nadwrażliwością na sulfonamidy i sulfonylomoczniki mogą wykazywać nadwrażliwość krzyżową na torasemid.
Pacjenci otrzymujący duże dawki torasemidu przez długi czas, w celu uniknięcia rozwoju hiponatremii, hipokaliemii i zasadowicy metabolicznej, zaleca się dietę o wystarczającej zawartości soli kuchennej i stosowanie preparatów potasu.
Ryzyko hipokaliemii jest największe u pacjentów z marskością wątroby, ze zwiększoną diurezą, niedostatecznym przyjmowaniem elektrolitów z pokarmem, a także z równoczesnym stosowaniem kortykosteroidów lub ACTH.
Zwiększone ryzyko zaburzeń wodno-elektrolitowych występuje u pacjentów z niewydolnością nerek. W trakcie leczenia produktem leczniczym Torasemid konieczne jest okresowe monitorowanie zawartości elektrolitów w osoczu krwi (w tym sodu, wapnia, potasu, magnezu), kwasowo-zasadowym, stężenie resztkowego azotu, kreatyniny, kwasu moczowego i, jeśli konieczne, odpowiednie leczenie korekcyjne o większej liczebności u pacjentów z częstymi wymiotami i na tle płynów wstrzykiwanych pozajelitowo). U pacjentów z rozwiniętymi zaburzeniami wodno-elektrolitowymi, hipowolemią lub azotemią przednerkową dane z analizy laboratoryjnej mogą obejmować: hiper- lub hiponatremię, hiper- lub hipochloremię, hiper- lub hipokaliemię, zaburzenia równowagi kwasowo-zasadowej i zwiększone stężenie mocznika w osoczu krwi . Jeśli wystąpią takie zaburzenia, należy przerwać przyjmowanie preparatu Torasemid do czasu przywrócenia normalnych wartości, a następnie wznowić leczenie za pomocą mniejszej dawki leku Torasemid.
Wraz z pojawieniem się lub nasileniem azotemii i skąpomoczu u pacjentów z ciężką postępującą niewydolnością nerek zaleca się przerwanie leczenia lekiem Torasemid.
Wybór schematu dawkowania u pacjentów z wodobrzuszem na tle marskości wątroby powinien być przeprowadzany w warunkach stacjonarnych (naruszenie bilansu wodno-elektrolitowego może prowadzić do rozwoju śpiączki wątrobowej). Ta kategoria pacjentów wykazuje regularne monitorowanie elektrolitów w osoczu.
Zastosowanie torasemidu może zaostrzyć dnę.Pacjenci z cukrzycą lub ze zmniejszoną tolerancją glukozy wymagają okresowego monitorowania stężenia glukozy we krwi i moczu.
U pacjentów w stanie nieprzytomności, z łagodnym rozrostem gruczołu krokowego, zwężeniem moczowodów, kontrola moczopędna jest konieczna w związku z możliwością ostrego zatrzymania moczu.
U pacjentów z chorobami układu sercowo-naczyniowego, zwłaszcza z glikozydami nasercowymi, hipokaliemia wywoływana przez diuretyki może powodować arytmie.
Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i mechanizmów
W okresie leczenia pacjenci powinni powstrzymać się od prowadzenia pojazdów i innych potencjalnie niebezpiecznych czynności wymagających zwiększonej koncentracji i szybkości reakcji psychomotorycznych (ryzyko zawrotów głowy i senności).
Interakcje leków
Przy równoczesnym stosowaniu torasemidu z mineralokogami i glikokortykosteroidami, amfoterycyna B zwiększa ryzyko hipokaliemii; z glikozydami nasercowymi - wzrasta ryzyko rozwoju zatrucia glikozydowego z powodu hipokaliemii (w przypadku glikozydów nasercowych o wysokiej i niskiej polarności), a okres półtrwania jest wydłużony (w przypadku glikozydów nasercowych o niskim polarności).
Podawanie torasemidu zwiększa stężenie i ryzyko zachorowania nefro- i ototoksyczne skutków cefalosporyny, aminoglikozydy, chloramfenikol, kwas etakrynowy, antybiotyki, salicylany, cisplatyna, preparatów platyny, amfoterycyny B (ze względu na konkurencyjną wydalania przez nerki).
Kolejne lub równoczesne stosowanie torasemidu z inhibitorami ACE lub antagonistami receptora angiotensyny 2 może prowadzić do dramatycznego obniżenia ciśnienia krwi. Można tego uniknąć, zmniejszając początkową dawkę inhibitora ACE lub zmniejszając dawkę torasemidu (lub czasowo go znosząc).
Niesteroidowe leki przeciwzapalne, sukralfat zmniejszają działanie moczopędne torasemidu z powodu hamowania syntezy prostaglandyn, zaburzania aktywności reniny w osoczu i usuwania aldosteronu.
Torasemid zwiększa działanie przeciwnadciśnieniowe leków przeciwnadciśnieniowych, blokadę nerwowo-mięśniową depolaryzujących środków zwiotczających mięśnie (suksametonium) i osłabia działanie niedepolaryzujących środków zwiotczających mięśnie (tubokuraryna).
Torasemid zmniejsza klirens nerkowy preparatów litu i zwiększa prawdopodobieństwo zatrucia.
Torasemid zwiększa skuteczność diazoksydu i teofiliny, zmniejsza skuteczność leków hipoglikemizujących, allopurinolu.
Aminy presor i torasemid zmniejszają wzajemnie swoją skuteczność.
Leki blokujące wydzielanie kanalikowe, zwiększają stężenie torasemidu w osoczu krwi.
Przy jednoczesnym stosowaniu cyklosporyny i torasemidu ryzyko dnawe zapalenie stawów wzrasta ze względu na fakt, że cyklosporyna może powodować utratę moczanowej wydalania przez nerki oraz torasemid jest hiperurycemia.
Jednoczesne stosowanie probenecydu lub metotreksatu może zmniejszać skuteczność torasemidu (ten sam szlak sekrecji). Z drugiej strony, torasemid może prowadzić do zmniejszenia nerkowej eliminacji tych leków.
Doniesiono, że u pacjentów z wysokim ryzykiem rozwoju nefropatii przy torasemid wewnątrz, po wprowadzeniu substancji nieprzepuszczalnych dla promieniowania, dysfunkcję nerek obserwowano częściej u pacjentów z wysokim ryzykiem rozwoju nefropatii, która otrzymała nawodnić przed podaniem radiocontrast agentów.
Biodostępność iw konsekwencji skuteczność torasemidu można zmniejszyć poprzez wspólne leczenie kolestyraminą.
Analogi leku Torasemide
Strukturalne analogi dla substancji czynnej:
- Britomar;
- Nurek;
- Torasemide Vertex;
- Torasemide Canon;
- Trigrim.
Analogi dla grupy farmakologicznej (diuretyki):
- Arafafor;
- Acrypamid;
- Aldacton;
- Arindap;
- Arifon;
- Arifon retard;
- Acetazolamid;
- Brinaldiks;
- Britomar;
- Brusniver;
- Bufenox;
- Wertilakton;
- Veroshpiron;
- Hydrochlorotiazyd;
- Hydrochlorotiazyd;
- Hypotiazyd;
- Diakarb;
- Nurek;
- Izobara;
- Indap;
- Indapamid;
- Indapamid Sandoz;
- Indapamid Teva;
- Inder;
- Odwrotność;
- Inspra;
- Ionik;
- Kanefron H;
- Clopamid;
- Lasix;
- Lespenefril;
- Lescopryl;
- Lauras;
- Mannitol;
- Mannitol;
- Moderetik;
- Mocznik;
- Pamid;
- Retapres;
- Spironolakton;
- Tenzar;
- Triompur compositum;
- Trigrim;
- Urakton;
- Kolekcja urologiczna (moczopędna);
- Uroflux;
- Fitolizyna;
- Furosemid;
- Fursemide;
- Tsimalon;
- Espiro.