Trigrim - instrukcje użytkowania, analogi, recenzje i formularze uwalniania (tabletki 2 mg, 5 mg i 10 mg) moczopędne stosowane w leczeniu obrzęków, niewydolności serca i nadciśnienia tętniczego u dorosłych, dzieci i kobiet w ciąży. Kompozycja

W tym artykule można przeczytać instrukcję stosowania leku moczopędnego Trigrim. Są to recenzje odwiedzających stronę - konsumentów tego leku, a także opinie lekarzy specjalistów na temat korzystania z Trigrim w ich praktyce. Dużą prośbą jest aktywnie dodawać swoje opinie na temat leku: lek pomógł lub nie pomógł pozbyć się choroby, co zaobserwowano w powikłaniach i działaniach niepożądanych, prawdopodobnie nie zgłoszonych przez producenta w adnotacji. Analogi Trigrimu w obecności istniejących analogów strukturalnych. Stosowany w leczeniu obrzęków, niewydolności serca i nadciśnienia u dorosłych, dzieci, a także w czasie ciąży i laktacji. Skład preparatu.

Trigrim - Przygotowanie moczopędne. Głównym mechanizmem działania jest odwracalne wiązanie torasemidu (substancji czynnej preparatu Trigrim) z transporterem Na / Cl / K znajdującym się w błonie szczytowej grubego odcinka wznoszącej się pętli Henle, w wyniku których wchłanianie zwrotne jonów sodu zmniejsza się lub całkowicie hamuje, co prowadzi do zmniejszenia ciśnienia osmotycznego płynu wewnątrzkomórkowego i reabsorpcji wody.

Jednocześnie, ze względu na działanie przeciwdepresyjne, torasemid jest mniej prawdopodobny niż furosemid w wywoływaniu hipokaliemii, z większą aktywnością i czasem działania.

Kompozycja

Torasemid + substancje pomocnicze.

Farmakokinetyka

Po spożyciu Trigrim szybko i prawie całkowicie wchłaniany z przewodu pokarmowego. Biodostępność wynosi około 80-91% lub więcej z obrzękiem. Jedzenie nie wpływa na wchłanianie leku. Wiązanie z białkami osocza krwi - 99%. Metabolizowany w wątrobie z udziałem izoenzymów układu cytochromu P450 z utworzeniem 3 metabolitów M1, M3 i M5. Przeciętnie 80-83% dawki jest wydalane przez nerki przez wydzielanie kanalikowe w niezmienionej formie (24 -25%) oraz w postaci metabolitów (M1 - 11-12%, M3 - 3%, M5 - 41-44%).

Wskazania

• obrzęk spowodowany niewydolnością serca, chorobami wątroby, nerek i płuc;
• pierwotne nadciśnienie tętnicze (stosowane jako monoterapia lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi).

Formy uwolnienia

Tabletki 2,5 mg, 5 mg i 10 mg.

Instrukcja użytkowania i dawkowania

Lek jest przepisywany dorosłym, w środku, niezależnie od przyjmowanego pokarmu.

Z obrzękiem lek jest przepisywany w dawce 5 mg raz na dobę. W razie potrzeby dawkę można stopniowo zwiększać do 20 mg raz na dobę. W niektórych przypadkach zalecana jest dawka do 40 mg na dobę.

Gdy obrzęk związany z zastoinową niewydolnością serca jest przepisywany w dawce 5-20 mg raz na dobę. W razie potrzeby dawkę dzienną można stopniowo zwiększać, podwajając ją maksymalnie o 200 mg.

W obrzęku związanym z przewlekłą niewydolnością nerek dawka początkowa wynosi 20 mg na dobę. Jeśli to konieczne, dawkę tę można stopniowo zwiększać, podwajając, aż do uzyskania optymalnego działania moczopędnego. Maksymalna dawka dobowa wynosi 200 mg.

Gdy obrzęk związany z marskością leku jest przepisywany w dawce 5-10 mg raz na dobę. Jeśli to konieczne, dawkę tę można stopniowo zwiększać, podwajając, aż do uzyskania odpowiedniego działania moczopędnego. Nie przeprowadzono odpowiednich badań u pacjentów z chorobą wątroby w dawkach większych niż 40 mg na dobę.

W przypadku pierwotnego nadciśnienia tętniczego dawka wynosi 2,5 mg raz na dobę. W razie potrzeby dawkę można stopniowo zwiększać do 5 mg na dobę. Według badań dawka większa niż 5 mg na dobę nie prowadzi do dalszego obniżenia ciśnienia krwi. Maksymalny efekt osiąga się po około 12 tygodniach ciągłego leczenia.

Starsi pacjenci nie potrzebują dostosowania dawki.

Efekt uboczny

• zmniejszenie liczby czerwonych krwinek i leukocytów, a także płytek krwi;
• naruszenie równowagi elektrolitowej;
• hipokaliemia;
• zwiększone stężenie kwasu moczowego, glukozy i lipidów w surowicy;
• zaburzenia krążenia;
• choroba zakrzepowo-zatorowa (z powodu odwodnienia);
• spadek ciśnienia krwi;
• objawy zaburzeń żołądkowo-jelitowych;
• utrata apetytu;
• suchość w ustach;
• zapalenie trzustki;
• ostre zatrzymanie moczu;
• zwiększone poziomy mocznika i kreatyniny w osoczu;
• bół głowy;
• zawroty głowy;
• słabość;
• senność;
• zamęt świadomości;
• drgawki, parestezje w kończynach;
• niedowidzenie;
• hałas w uszach;
• głuchota;
• swędzenie;
• wysypki;
• fotosensybilizacja.

Przeciwwskazania

• bezmocz;
• śpiączka wątrobowa i preomatoza;
• przewlekła niewydolność nerek ze wzrastającą azotemią;
• niemiarowość;
• niedociśnienie tętnicze;
• ciąża;
• okres laktacji (brak danych na temat laktacji);
• wiek poniżej 18 lat (nie ustalono skuteczności i bezpieczeństwa);
• nadwrażliwość na torasemid i sulfonamidy.

Zastosowanie w ciąży i laktacji

Lek Trigrim jest przeciwwskazany w okresie ciąży i laktacji (karmienie piersią).

Stosować u dzieci

Przeciwwskazane u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat (nie ustalono skuteczności i bezpieczeństwa).

Zastosowanie u pacjentów w podeszłym wieku

Starsi pacjenci nie potrzebują dostosowania dawki.

Specjalne instrukcje

W przypadku długotrwałego leczenia zaleca się monitorowanie stężenia elektrolitów, glukozy, kwasu moczowego, kreatyniny i lipidów we krwi.

W przypadku hipokaliemii, hiponatremii, hipowolemii lub zaburzeń układu moczowego przed podaniem leku Trigrim, wszystkie te stany są eliminowane.

Jeśli masz cukrzycę, musisz monitorować metabolizm węglowodanów.

Kiedy małopłytkowość lub ucisk czynności szpiku kostnego, jak również wysypki skórne powinny być anulowane leku.

Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i zarządzania mechanizmami

Na początkowym etapie przyjmowania nie zaleca się prowadzenia pojazdów i konserwacji maszyn ze względu na możliwość zawrotów głowy.

Interakcje leków

Trigrim zwiększa wrażliwość mięśnia sercowego na glikozydy nasercowe z niedoborem potasu lub magnezu.

Przy jednoczesnym podawaniu z mineralnymi i glikokortykoidami, środkami przeczyszczającymi, możliwe jest zwiększenie wydalania potasu.

Trigrim nasila działanie leków przeciwnadciśnieniowych.

W dużych dawkach lek Trigrim może nasilać toksyczne działanie aminoglikozydów, antybiotyków, cisplatyny; nefrotoksyczne działanie cefalosporyn, a także działanie kardiotoksyczne i neurotoksyczne litu.

Torasemid może nasilać działanie środków zwiotczających mięśnie podobnych do kurary i teofiliny.

Kiedy salicylany są stosowane w dużych dawkach, ich działanie toksyczne może być zwiększone, a działanie leków przeciwcukrzycowych jest wręcz przeciwnie osłabione.

Sekwencyjne lub jednoczesne podawanie torasemidu z inhibitorami ACE może prowadzić do przejściowego spadku ciśnienia krwi. Można tego uniknąć, zmniejszając początkową dawkę ACE lub zmniejszając dawkę torasemidu (lub tymczasowo go znosząc).

Torasemid zmniejsza działanie środka zwężającego naczynia (epinefryny i norepinefryny).

Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NSAID) i probenecid mogą zmniejszać działanie moczopędne i hipotensyjne torasemidu.

Kolestyramin jest w stanie zmniejszyć wchłanianie torasemidu z przewodu pokarmowego (w badaniach eksperymentalnych na zwierzętach).

Analogi leku Trigrim

Strukturalne analogi dla substancji czynnej:

• Britomar;
• Nurek;
• Torasemide.

Analogi dla grupy farmakologicznej (diuretyki):

• Arafafor;
• Acrypamid;
• Aldacton;
• Arindap;
• Arifon;
• Arifon retard;
• Brinaldiks;
• Brinerdin;
• Britomar;
• Brusniver;
• Bufenox;
• Wertilakton;
• Veroshpiron;
• Hydrochlorotiazyd;
• Hypotiazyd;
• Diazide;
• Diakarb;
• Nurek;
• Izobara;
• Indap;
• Indapamid;
• Inder;
• Ionik;
• Kanefron H;
• Clopamid;
• Lasix;
• Lauras;
• Mannitol;
• Mannitol;
• Mocznik;
• Kolekcja moczopędna;
• Niebelong H;
• Normateny;
• Oksodolina;
• Pamid;
• Retapres;
• Spironaxan;
• Spironolakton;
• Tenzar;
• Torasemid;
• Triamtel;
• Urakton;
• Kolekcja urologiczna (moczopędna);
• Phytonefrol (zbiór urologiczny);
• Furosemid;
• Fursemide;
• Cimalon.

Podobne leki:

Inne leki: