Maninil - instrukcje użytkowania, recenzje, analogi i formy uwalniania (tabletki 1,75 mg, 3,5 mg i 5 mg) leki stosowane w leczeniu cukrzycy typu 2 u dorosłych, dzieci i kobiet w ciąży. Kompozycja

W tym artykule można przeczytać instrukcje dotyczące używania leku Maninil. Są to recenzje odwiedzających stronę - konsumentów tego leku, a także opinie lekarzy specjalistów na temat stosowania Maninilu w ich praktyce. Dużą prośbą jest aktywnie dodawać swoje opinie na temat leku: lek pomógł lub nie pomógł pozbyć się choroby, co zaobserwowano w powikłaniach i działaniach niepożądanych, prawdopodobnie nie zgłoszonych przez producenta w adnotacji. Analogi Maninila z dostępnymi analogami strukturalnymi. Służy do leczenia cukrzycy insulinoniezależnej u dorosłych, dzieci, a także w okresie ciąży i laktacji. Skład preparatu.

Maninil - doustny lek hipoglikemiczny z grupy pochodnych sulfonylomocznika drugiej generacji.

Pobudza wydzielanie insuliny przez wiązanie się ze specyficznymi receptorami w błonie komórki beta trzustki, zmniejsza próg stymulacji glukozy w komórkach beta trzustki, zwiększa wrażliwość na insulinę i stopień jej wiązania z komórkami docelowymi, zwiększa uwalnianie insuliny, wzmaga działanie insuliny na wychwyt glukozy przez mięśnie i wątrobę, zmniejszając w ten sposób stężenie glukozy we krwi. Działa w drugim etapie wydzielania insuliny. Hamuje lipolizę w tkance tłuszczowej. Działa hipolipidemicznie, zmniejsza trombogenne właściwości krwi.

Maninil 1.5 i Maninil 3.5 w postaci zmikronizowanej to zaawansowana technologicznie, specjalnie zmiażdżona forma glibenklamidu, która pozwala na szybsze wchłanianie leku z przewodu pokarmowego. W związku z wcześniejszym osiągnięciem Cmax glibenklamidu w osoczu, działanie hipoglikemiczne praktycznie odpowiada wzrostowi czasu stężenia glukozy we krwi po jedzeniu, co powoduje, że działanie leku jest łagodniejsze i fizjologiczne. Czas trwania działania hipoglikemicznego wynosi 20-24 godzin.

Działanie hipoglikemiczne Maninilu 5 rozwija się po 2 godzinach i utrzymuje się przez 12 godzin.

Kompozycja

Glibenklamid (w postaci zmikronizowanej) + substancje pomocnicze.

Farmakokinetyka

Po spożyciu Maninilu 1,75 i Maninilu 3,5 obserwuje się szybkie i prawie całkowite wchłanianie z przewodu pokarmowego. Całkowite uwolnienie zjonizowanej substancji czynnej następuje w ciągu 5 minut. Po spożyciu Maninilu 5 wchłanianie z przewodu pokarmowego wynosi 48-84%. Całkowita biodostępność wynosi 49-59%. Wiązanie z białkami osocza wynosi ponad 98% dla Maninil 1,75 i Maninil 3,5, 95% dla Maninilu 5. Prawie całkowicie metabolizowany w wątrobie z utworzeniem dwóch nieaktywnych metabolitów, z których jeden jest wydalany przez nerki, a drugi - z żółć.

Wskazania

• Cukrzyca typu 2 - jako monoterapia lub jako część terapii skojarzonej z innymi doustnymi lekami hipoglikemizującymi, oprócz pochodnych sulfonylomocznika i glinek.

Formy uwolnienia

Tabletki 1,75 mg, 3,5 mg i 5 mg.

Instrukcja użytkowania i dawkowania

Dawka leku zależy od wieku, nasilenia przebiegu cukrzycy, stężenia glukozy we krwi na pusty żołądek i 2 godziny po jedzeniu.

Tabletki Maninil 1.75

Początkowa dawka Maninil 1,75 to 1-2 tabletki (1,75-3,5 mg) raz na dobę. Przy niewystarczającej skuteczności pod nadzorem lekarza, dawka leku jest stopniowo zwiększana do dziennej dawki niezbędnej do ustabilizowania metabolizmu węglowodanów. Zwiększenie dawki należy wykonywać w odstępach od kilku dni do 1 tygodnia, aż do uzyskania wymaganej dawki terapeutycznej, która nie powinna przekraczać wartości maksymalnej. Maksymalna dzienna dawka produktu Maninil 1,75 to 6 tabletek (10,5 mg).

Jeśli dzienna dawka glibenklamidu przekracza 3 tabletki leku Maninil 1,75, zaleca się stosowanie preparatu Maninil 3.5.

Przejście z innych leków hipoglikemizujących na Maninil 1,75 powinno rozpocząć się pod nadzorem lekarza z 1-2 tabletkami Maninilu 1,75 dziennie (1,75-3,5 mg), stopniowo zwiększając dawkę do wymaganej dawki terapeutycznej.

Maninil 3,5 tabletki

Początkowa dawka Maninilu 3,5 to 1 / 2-1 tabletki (1,75-3 mg) raz na dobę. Przy niewystarczającej skuteczności pod nadzorem lekarza, dawka leku jest stopniowo zwiększana do dziennej dawki niezbędnej do stabilizacji metabolizmu węglowodanów. Zwiększenie dawki należy wykonywać w odstępach od kilku dni do 1 tygodnia, aż do uzyskania wymaganej dawki terapeutycznej, który nie powinien przekraczać maksimum. Maksymalna dawka dobowa Maninilu 3,5 wynosi 3 tabletki (10,5 mg).

Przejście z innych leków hipoglikemizujących do Maninilu 3,5 powinno rozpocząć się pod nadzorem lekarza z 1 / 2-1 tabletkami Maninilu 3,5 dziennie (1,75-3,5 mg), stopniowo zwiększając dawkę do wymaganego leku.

Maninil 5 tabletek

Początkowa dawka leku Maninil 5 to tabletki 1 / 2-1 (2,5-5 mg) raz na dobę. Przy niewystarczającej skuteczności pod nadzorem lekarza, dawka leku jest stopniowo zwiększana do dziennej dawki niezbędnej do ustabilizowania metabolizmu węglowodanów. Zwiększenie dawki należy wykonywać w odstępach od kilku dni do 1 tygodnia, aż do uzyskania wymaganej dawki terapeutycznej, która nie powinna przekraczać wartości maksymalnej. Maksymalna dawka dobowa Maninilu 5 to 3 tabletki (15 mg).

Przejście z innych leków hipoglikemizujących na Maninil 5 należy rozpocząć pod nadzorem lekarza z 1 / 2-1 tabletek Maninilu 5 na dobę (2,5-5 mg), stopniowo zwiększając dawkę do wymaganej dawki terapeutycznej.

U pacjentów w podeszłym wieku, pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, pacjentów z obniżoną dietą, u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek lub wątroby, dawkę początkową i podtrzymującą Maninilu należy zmniejszyć ze względu na ryzyko wystąpienia hipoglikemii.

Maninil należy przyjmować przed posiłkami, bez żucia i zmywania niewielką ilością płynu. Dzienne dawki leku, maksymalnie 2 tabletki, zwykle należy przyjmować 1 raz dziennie - rano, tuż przed śniadaniem. Większe dawki dzielą się na poranne i wieczorne przyjęcie.

W przypadku pominięcia jednej dawki leku, następną tabletkę należy przyjąć o zwykłej porze, podczas gdy wyższa dawka nie jest dozwolona.

Efekt uboczny

• hipoglikemia (głód, hipertermia, tachykardia, senność, osłabienie, wilgotność skóry, zaburzenia koordynacji ruchów, drżenie, lęk ogólny, lęk, bóle głowy, przemijające zaburzenia neurologiczne, w tym zaburzenia widzenia i mowy, niedowład lub porażenie lub zmienione postrzeganie odczuć) ;
• wzrost masy ciała;
• nudności wymioty;
• uczucie ciężkości w żołądku;
• odbijanie się;
• ból brzucha;
• biegunka;
• metaliczny smak w ustach;
• tymczasowy wzrost aktywności enzymów wątrobowych;
• cholestaza wewnątrzwątrobowa;
• zapalenie wątroby;
• swędzenie;
• pokrzywka;
• plamica;
• wybroczyny;
• zwiększona światłoczułość;
• uogólnione reakcje alergiczne, którym towarzyszą wysypki skórne, bóle stawów, gorączka, białkomocz i żółtaczka;
• alergiczne zapalenie naczyń;
• szok anafilaktyczny;
• małopłytkowość, leukopenia, erytropenia, agranulocytoza, pancytopenia, niedokrwistość hemolityczna;
• zaburzenia wzroku i zaburzenia akomodacji;
• zwiększona diureza;
• reakcja disulfiramopodobna podczas przyjmowania alkoholu (najczęstsze oznaki działania: nudności, wymioty, ból brzucha, uczucie gorączki w twarzy i górnej części ciała, tachykardia, zawroty głowy, ból głowy);
• alergia krzyżowa na probenecid, sulfonylomoczniki, sulfonamidy, środki moczopędne zawierające grupę sulfonamidową w cząsteczce.

Przeciwwskazania

• nadwrażliwość na glibenklamid i / lub składniki zawarte w preparacie;
• nadwrażliwość na inne pochodne sulfonylomocznika, sulfonamidy, leki moczopędne zawierające grupę sulfonamidową w cząsteczce i probenecyd, mogą wystąpić reakcje krzyżowe;
• cukrzyca typu 1;
• cukrzycowa kwasica ketonowa, prekomoza cukrzycowa i śpiączka;
• stan po resekcji trzustki;
• ciężkie zaburzenia czynności wątroby;
• niewydolność nerek stopnia ciężkiego (QC poniżej 30 ml / min);
• dekompensacja metabolizmu węglowodanów w chorobach zakaźnych, oparzeniach, urazach lub po poważnych operacjach chirurgicznych, gdy wskazana jest terapia insulinowa;
• leukopenia;
• niedrożność jelit, niedowład żołądka;
• dziedziczna nietolerancja laktozy, niedobór laktazy lub zespół złego wchłaniania glukozy i laktoza;
• niedobór dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej;
• ciąża;
• okres laktacji (karmienie piersią);
• dzieci i młodzież w wieku poniżej 18 lat (nie badano skuteczności i bezpieczeństwa).

Zastosowanie w ciąży i laktacji

Lek jest przeciwwskazany do stosowania w czasie ciąży i podczas karmienia piersią.

Na początku ciąży lek należy odstawić.

Stosować u dzieci

Przeciwwskazane u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat.

Zastosowanie u pacjentów w podeszłym wieku

U pacjentów w podeszłym wieku dawka początkowa i podtrzymująca Maninilu powinna zostać zmniejszona ze względu na ryzyko wystąpienia hipoglikemii.

Specjalne instrukcje

Podczas leczenia produktem Maninil należy ściśle przestrzegać zaleceń lekarza dotyczących przestrzegania diety i samodzielnego monitorowania stężenia glukozy we krwi.

Długoterminowa abstynencja od jedzenia, niedostateczne zaopatrzenie w węglowodany, intensywna aktywność fizyczna, biegunka lub wymioty są ryzykiem rozwoju hipoglikemii.

Jednoczesne podawanie leków, które mają wpływ na ośrodkowy układ nerwowy, obniżenie ciśnienia krwi (w tym beta-blokerów), a także neuropatia obwodowa mogą maskować objawy hipoglikemii.

U pacjentów w podeszłym wieku ryzyko wystąpienia hipoglikemii jest nieco wyższe, dlatego należy ostrożniej dobierać dawkę leku i regularnie monitorować stężenie glukozy na czczo oraz po posiłkach, zwłaszcza na początku leczenia.

Alkohol może wywoływać rozwój hipoglikemii, jak również rozwój reakcji podobnej do disulfiramu (nudności, wymioty, ból brzucha, uczucie gorączki w twarzy i górnej części ciała, tachykardia, zawroty głowy, ból głowy), dlatego powinieneś powstrzymać się od picie alkoholu podczas leczenia Maninilem.

Duże interwencje chirurgiczne i urazy, rozległe oparzenia, choroby zakaźne z zespołem gorączkowym mogą wymagać zniesienia doustnych leków hipoglikemizujących i podania insuliny.

Lek jest uwalniany na receptę.

Podczas leczenia nie zaleca się długotrwałego wystawiania na słońce.

Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i zarządzania mechanizmami

W okresie leczenia pacjenci powinni zachować ostrożność podczas prowadzenia pojazdów i innych potencjalnie niebezpiecznych czynności wymagających zwiększonej uwagi i szybkości reakcji psychomotorycznych.

Interakcje leków

Zwiększenie hipoglikemicznego działania Maninilu jest możliwe przy równoczesnym podawaniu z inhibitorami ACE, czynnikami anabolicznymi i męskimi hormonami płciowymi, innymi doustnymi środkami hipoglikemizującymi (np. Akarboza, biguanidy) i insuliną, azapropem, niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi (NLPZ) beta-adrenoblockery, pochodne chinolonu, chloramfenikol, klofibrat i jego analogi, pochodne kumaryny, disopyramid, fenfluramina, leki przeciwgrzybicze (mikonazol, flukonazol), fluoksetyna, inhibitory MAO, PASK, pentoksyfilina (w dużych dawkach przy podawaniu pozajelitowym), perheksylina, pochodne pirazolony, fosfamidy (na przykład cyklofosfamid, ifosfamid, trofosfamid), probenecyd, salicylany, sulfonamidy, tetracykliny i tritqualin.

Środki zakwaszające mocz (chlorek amonu, chlorek wapnia) wzmacniają działanie Maninilu poprzez zmniejszenie stopnia jego dysocjacji i zwiększenie jego reabsorpcji.

Hipoglikemiczny wpływ Maninilu może się zmniejszyć z równoczesnym stosowaniem barbituranów, izoniazydu, diazoksydu, glikokortykosteroidów (glukokortykosteroidy), glukagonu, nikotynianu (duże dawki), fenytoiny, fenotiazyny, ryfampicyny, tiazydowych leków moczopędnych, acetazolamidu, doustnych środków antykoncepcyjnych i estrogenów, leków hormonalnych tarczycy , środki sympatykomimetyczne, blokery wolnych kanałów wapniowych, sole litu.

Antagoniści receptora H2 mogą z jednej strony osłabiać, az drugiej zwiększać hipoglikemiczny efekt leku Maninil.

Pentamidyna w kilku przypadkach może powodować silne obniżenie lub zwiększenie stężenia glukozy we krwi.

Przy jednoczesnym stosowaniu leku Maninil może nasilić lub osłabić działanie pochodnych kumaryny.

Wraz ze wzrostem efektu hipoglikemii beta-adrenoblockery, klonidyna, guanetydyna i rezerpina, a także leki o centralnym mechanizmie działania, mogą osłabić odczuwanie prekursorów objawów hipoglikemii.

Analogi leku Maninil

Strukturalne analogi dla substancji czynnej:

• Betanaza;
• Hillemal;
• Glybamid;
• Glibenklamid;
• Glidanil;
• Glimidstad;
• Glitisol;
• Glukoben;
• Dioniel;
• Maniglid;
• Euglucon.

Analogi dotyczące działania leczniczego (leki stosowane w leczeniu cukrzycy niezależnej od insuliny typu 2):

• Avandamet;
• Amalvia;
• Amaryl;
• Antidiab;
• Arfazetina;
• Bagomet;
• Butamid;
• Vazoton;
• Wiktoria;
• Galvus;
• Glybenez;
• Glybometh;
• Glidiab;
• Glimecomb;
• Glitisol;
• Gliiformin;
• Glucovans;
• Glucophage;
• Diabeton;
• Diastabol;
• Diben;
• Dibikor;
• Xenical;
• Listat;
• Metogamma;
• Metformina;
• Novonorm;
• Novoformin;
• OngliSa;
• Pankragen;
• Pioglar;
• Predian;
• Reduxin Met;
• Reclild;
• Roglit;
• Silubin retard;
• Siofor;
• Starlix;
• Trakor;
• Formethine;
• Formina Pliva;
• Chloropropamid;
• Cigapan;
• Erbisol;
• Euglucon;
• Januvia.

Podobne leki:

Inne leki: